neşe, insanı karşıt durumlardan korumaz.

Atilla Bey, size gerektiği gibi bir bilmece sormak için, kalktım Yukarı Avusturya’ya, Ohlsdorf’a gittim. Röportaj vermeyi hiç sevmeyen o yazarla konuştum. Çiftlik evinin yakınındaki ormanda dolaşıp durdum cesaretimi toplayabilmek için. Bir ara çiftçi komşusuna gittim, onu soruşturdum. Bana yazarın çok ender dışarı çıktığını, çıkınca da doğrudan kiliseye gittiğini anlattı. “Ne zaman,” diye sordum. “Gece, kimse gitmediği zaman. Açıkça yapmaya cesareti yok. Kiliseyle ilişkisinin olmadığını söylüyor, bu yüzden açıkça gitmek hoşuna gitmiyor herhalde,”dedi. Ayrıca, “Çok çekingen biri. İnsanlardan ürküyor. İşten ve insanlardan ürküyor,” diye ekledi.

Çıkıp dolaşmaya devam ettim. Sonunda çağırdı beni yazar, “Bir katil gibi üzerime geldiğinizi gördüm, ormanın yamacından. Ne kadar zamandır bekliyorsunuz?” diye sordu. “İki saatten beri,” dedim. “İçeri girin. Çay içelim. Elinizdeki kağıt da ne? Çağrı mı, öbür dünya ordusuna çağrı mı?” diye sordu. Çocukluğunda ölümcül ciğer hastası olup, iki yıl sanatoryumda yattıktan sonra ölümü atlatıp yaşamayı becermişti, ama artık son yaklaşıyordu. Bu nedenle, her zaman olduğundan daha ağır konuştu benimle. Ona size soracağım şu bilmeceden hiç bahsetmediğim gibi, onu delice merak ettiğimi de söylemedim. Çünkü, merak duygusunu nedenlerin en ucuzu olarak gördüğünü biliyor, beni kapı dışarı etmesinden korkuyordum.

Elli yaşını çoktan aşmıştı ve ben size soracağım bilmecenin cevabı olan kitabında yazdığı şu satırlardan da ona hiç bahsetmedim: ”Elli yaşımızı geçtikten sonra kendimizi hain ve karaktersiz buluruz, diye düşündüm, bu duruma ne kadar süreyle dayanabileceğimizdir sorun. Birçoğu elli bir yaşındayken öldürür kendini öldürür, diye düşündüm. Birçoğu elliikisinde, ama çoğunlukla elli birinde. Ellibirlerindeyken kendilerini öldürmeleri ya da ellibirlerindeyken doğal ölüm dedikleri ölümle ölmeleri fark etmez, Glenn gibi ölmeleri ya da Wertheimer gibi ölmeleri aynı şeydir. Nedeni, elli yaşındaki birinin elli yaşını geçince duyduğu sınırı aşma utancıdır çoğunlukla. Aslında elli yıl kesinlikle yeterlidir, diye düşündüm. Elliyi geçip yaşamaya, varlığımızı sürdürmeye devam ederek kendimizi bayağılaştırırız. Sınırı aşan korkaklarızdır, diye düşündüm, elliyi geçince kendini iki kez acınacak duruma düşürenler oluruz. Şimdiden o utanmazım, diye düşündüm. Ölüleri kıskandım. Bir an için onlardan, düşünceliliklerinden ötürü nefret ettim.”

Çok huysuz bir adam. Onun gibi, Beckett gibi insanlığın ne gülünç olduğunu yüzümüze yüzümüze söyleyen adamları çok seviyorum. Beni çok güldürüyorlar. Gülmekten karnıma ağrılar giriyor.

Şimdi sizinle tuhaf bir şey de yapacağız. Cevabı bileceğinize neredeyse eminim ve ödülünüz olan müzik aynı zamanda sorunun da bir parçası. Kahramanlarından birinin Glenn Gould’un da olduğu bu kitabı ve yazarını tanıdınız mı?

Glenn Gould - Goldberg Variat - Bach
Not: Cevabı bildiğinizde bu muhteşem röportaj hakkında ayrıntılı olarak konuşuruz.

***

dreamsact, hiç uzun boylu düşünmeden hediyeni seçtim. queen'i sevdiğini bilmekle kalmıyor, onun en damardan şarkısıyla gününü neşelendiriyorum şimdi. ayrıca thomas benhard benden değil, senden sorulur. ve ayrıca tuhaf site mi arıyorsun? kendine bak; geleceğim diyeli ne kadar olmuş, bir haber bile çıkmamış sonra senden. pisliğine, "yarim istanbul'u mesken mi tuttun" şarkısını hediye ederdim sana ama burası evet tuhaf ama şirinlik muskası, tatlı bir yer.

we are the champion - Queen

ve ni, siteniz filan yok. hakkınızda hiç bilgim yok. cake'ten "the distance" yakışır bu halde, diye düşündüm. hazır queen ile de şöyle canlanmışken. hımmm? olmaz mı?

The distance - Cake